W 1948 r. wprowadzono akt prawny, regulujący stosunki między Wyspami Owczymi a Królestwem Danii. Była nią Zasada Samostanowienia. Na jej mocy Wyspy Owcze otrzymały specjalny status w obrębie Królestwa. Przede wszystkim Farerczycy zyskali prawo do posiadania własnego rządu - Landsstýri. Jego siedzibą jest Tinganes w Tórshavn. Rząd jest powoływany przez Løgting - farerski parlament o wielowiekowej tradycji. Stronę duńską reprezentuje przedstawiciel określany jako Rigsombudsmand, czyli królewski administrator.
W gestii duńskiej znalazły się sprawy międzynarodowe, finanse, obronność, sądownictwo i prawo. Pozostałe dziedziny stały się domeną Farerczyków. Wyspy Owcze zyskały prawo do oficjalnego posługiwania się flagą narodową oraz do druku banknotów i znaczków (od 1975). Językiem urzędowym obok duńskiego stał się farerski. Archipelag nie został włączony do jednolitego obszaru gospodarczego Unii Europejskiej, pozostając poza jej strukturami.
Farerczycy to jeden z najmniej liczebnych narodów Europy. Na wyspach żyje ich ok. 46.000. Kilka tysięcy ziomków znajduje się poza ojczyzną - głównie w Danii. Farerczycy mają bardzo korzystne warunki demograficzne: średnia oczekiwana długość życia mężczyzn wynosi 75 lat, kobiet 81 lat. Na statystyczną rodzinę przypada 2,6 dziecka, co w porównaniu z większością krajów Europy Zachodniej jest bardzo wysokim wskaźnikiem. Przyrost naturalny zresztą należał tu do najwyższych w Skandynawii. Farerczycy są religijni. I choć w przewadze są ewangelicy, to Wyspy Owcze można określić mianem ekumenicznego archipelagu. A to za sprawą mozaiki różnych wyznań: od Plymuth Brethern, poprzez katolików aż po Armię Zbawienia. Edukacja stoi tu na wysokim poziomie, w Tórshavn działa nawet niewielki uniwersytet. Roczny dochód na głowę mieszkańca sięga ok. 20 tys. dolarów i jest niższy niż w Danii. Podobna sytuacja dotyczy płac. Choć za niektóre artykuły i usługi tubylcy płacą więcej niż Duńczycy, nie zmienia to faktu, że standard życia jest wysoki. Po szoku ekonomicznym w połowie lat 90-tych, gdy bezrobocie przekroczyło 20 %, mieszkańcy Wysp Owczych mogą cieszyć się względną stabilizacją. Bez pracy pozostaje ok. 4 % ludności w wieku produkcyjnym.
Chcesz wiedzieć więcej o tym, jak żyją mieszkańcy wysp i jakie mają problemy (a mają...)? Kliknij i zamów książkę!
W 1948 r. wprowadzono akt prawny, regulujący stosunki między Wyspami Owczymi a Królestwem Danii. Była nią Zasada Samostanowienia. Na jej mocy Wyspy Owcze otrzymały specjalny status w obrębie Królestwa. Przede wszystkim Farerczycy zyskali prawo do posiadania własnego rządu - Landsstýri. Jego siedzibą jest Tinganes w Tórshavn. Rząd jest powoływany przez Løgting - farerski parlament o wielowiekowej tradycji. Stronę duńską reprezentuje przedstawiciel określany jako Rigsombudsmand, czyli królewski administrator.
W gestii duńskiej znalazły się sprawy międzynarodowe, finanse, obronność, sądownictwo i prawo. Pozostałe dziedziny stały się domeną Farerczyków. Wyspy Owcze zyskały prawo do oficjalnego posługiwania się flagą narodową oraz do druku banknotów i znaczków (od 1975). Językiem urzędowym obok duńskiego stał się farerski. Archipelag nie został włączony do jednolitego obszaru gospodarczego Unii Europejskiej, pozostając poza jej strukturami.
Farerczycy to jeden z najmniej liczebnych narodów Europy. Na wyspach żyje ich ok. 46.000. Kilka tysięcy ziomków znajduje się poza ojczyzną - głównie w Danii. Farerczycy mają bardzo korzystne warunki demograficzne: średnia oczekiwana długość życia mężczyzn wynosi 75 lat, kobiet 81 lat. Na statystyczną rodzinę przypada 2,6 dziecka, co w porównaniu z większością krajów Europy Zachodniej jest bardzo wysokim wskaźnikiem. Przyrost naturalny zresztą należał tu do najwyższych w Skandynawii. Farerczycy są religijni. I choć w przewadze są ewangelicy, to Wyspy Owcze można określić mianem ekumenicznego archipelagu. A to za sprawą mozaiki różnych wyznań: od Plymuth Brethern, poprzez katolików aż po Armię Zbawienia. Edukacja stoi tu na wysokim poziomie, w Tórshavn działa nawet niewielki uniwersytet. Roczny dochód na głowę mieszkańca sięga ok. 20 tys. dolarów i jest niższy niż w Danii. Podobna sytuacja dotyczy płac. Choć za niektóre artykuły i usługi tubylcy płacą więcej niż Duńczycy, nie zmienia to faktu, że standard życia jest wysoki. Po szoku ekonomicznym w połowie lat 90-tych, gdy bezrobocie przekroczyło 20 %, mieszkańcy Wysp Owczych mogą cieszyć się względną stabilizacją. Bez pracy pozostaje ok. 4 % ludności w wieku produkcyjnym.
