Tunelowa przeszłość
Wyspy Owcze pochwalić się mogą nowoczesną infrastrukturą drogową. Drążone od lat 60. poprzedniego stulecia tunele połączyły trudno dostępne części archipelagu, a kolejne podmorskie przeprawy, z najnowszym, spektakularnym Eysturoyartunnilin na czele, zmieniły codzienne życie farerskiego społeczeństwa.
Mimo że za pierwszą farerską drogę uznaje się otwartą w 1790 roku Kolavegurin w Hvalbie na wyspie Suðuroy, to na pierwsze połączenie drogowe między osadami trzeba było poczekać ponad sto lat. W 1916 roku oddano do użytku drogę łączącą Skopun z Sandur na Sandoy. Pierwszy z istniejących obecnie 21 tuneli - Hvalbiartunnilin, otwarto w 1963 roku. Ba, do lat 90. XX wieku farerska stolica z resztą archipelagu połączona była krętą górską drogą, którą nierzadko spowija gęsta mgła.
Cofnijmy się w nie tak odległe czasy i, błądząc palcem po mapie, wybierzmy się w podróż po farerskiej (nie)tunelowej przeszłości.
Oyggjarvegurin - przez góry do stolicy
Zanim w 1992 roku otwarto tunel Kollafjarðartunnilin, jedyna trasa do stolicy wiodła górską drogą zwaną Oyggjarvegurin. Oznaczona obecnie numerem 50, prowadzi z północnych opłotków Tórshavn ku stacji paliw w Kollafjørður przez górujące nad stolicą wzgórza. Warto w trakcie jej pokonywania odbić kilka razy w boczne dróżki.
Przełęcz Norðradalsskarð zapewnia wspaniałe widoki na wyspę Koltur i dolinę Norðradalur. Ponad kilometr dalej, w Mglistej Dolinie (Mjørkadalur), miniemy budynek farerskiego aresztu, z perspektywy którego rozciąga się panorama na fiord Kaldbaksfjørður i wyspę Nólsoy. Nieco dalej, wijąca się serpentynami wąska wstęga asfaltu zaprowadzi nas na najwyżej położony punkt na drogowej mapie archipelagu - pod sam szczyt góry Sornfelli.
Vegurin um Hestin - na południe archipelagu
Oddany do użytku w 1997 tunel Sumbiartunnilin ułatwił codzienne życie mieszkańców położonej na południu Suðuroy osady Sumba. Zastąpił on krętą górską drogę, wyprowadzającą na wysokość około 400 m n.p.m. Zmierzając na najbardziej na południe wysunięty kraniec archipelagu, warto skręcić w Loprze na drogę nr 90.
Przy sprzyjającej pogodzie świetnym miejscem na postój jest punkt widokowym przy klifie Beinisvørð. Warto także odbić w dół - ku opuszczonej osadzie Vikarbyrgi.
Droga nr 94 - szlakiem kolorowych lin
Oznaczona numerem 94 droga została zastąpiona w roku 1985 szerokim tunelem Leirvíkartunnilin. Wąski asfaltowy pasek biegnący wzdłuż stromego klifu jest obecnie niewątpliwą atrakcją turystyczną. Rzadko obecnie używana droga jest także miejscem, w którym natrafić możemy na… długie kolorowe rybackie liny - produkty pobliskiej wytwórni. Na nabrzeżu w położonym niedaleko Fuglafjørður warto odszukać drewniany wrak statku Kyrjasteinur.
To oczywiście tylko kilka impresji - pełniejszy opis tego, co warto zobaczyć i jakie trasy przemierzyć znajduje się w publikacji "Wyspy Owcze. Przewodnik turystyczno - kulturowy".
Fot. Maciej Brencz
W y d a w c a :
KONTAKT Z NAMI
PCIT TRAMP
Iwaszkiewicza 67/8
70-786 Szczecin
Tel. +48 91 432 08 37
www.wyspy-owcze.pl
www.zewpolnocy.pl
Numer konta:
35 1140 2017 0000 4502 1307 1981